تینا مزدکی_ در اوایل قرن بیستم، دایناسورها به عنوان جانوران آهسته حرکت و خونسرد مانند خزندگان امروزی در نظر گرفته می شدند که برای تنظیم دمای خود به گرمای خورشید متکی بودند. اکتشافات جدیدتر نشان می دهد که برخی از انواع دایناسورها احتمالاً قادر به تولید گرمای بدن خود بودند، اما اینکه دقیقا از چه زمانی این سازگاری شکل گرفته، نامعلوم است.
مطالعه جدیدی که در مجله Current Biology منتشر شده است، به گسترش دایناسورها در اقلیم های مختلف روی زمین در طول دوره مزوزوییک (دوران دایناسورها از 230 تا 66 میلیون سال پیش) می پردازد که از 1000 فسیل، مدل های آب و هوایی و جغرافیا استفاده می کند.
این تیم تحقیقاتی دریافت که دو تا از سه گروه اصلی دایناسورها، تروپودها (مانند تی رکس و ولوسیراپتور) و اورنیتیشیان (شامل بستگان گیاهخواران استگوزاروس و تریسراتوپ) در دوران ژوراسیک اولیه به آب و هوای سردتر نقل مکان کردند که نشان می دهد ممکن است آن ها در این زمان اندوترمی (توانایی تولید درونی گرما) را فرگشت داده باشند. در مقابل، ساروپودها، گروه اصلی دیگر که شامل برونتوزاروس و دیپلودوکوس است، در مناطق گرم تر سیاره بودند.
تحقیقات قبلی ویژگی هایی مرتبط با خونگرم بودن را در میان اورنیتی شیک ها و تروپودها پیدا کرده اند که برخی از آنها دارای پر یا چیزی شبیه پر بوده اند که عایقی برای گرمای داخلی بدنشان بود.
عکس تخیلی است.
تحلیل های دانشمندان نشان می دهد که ترجیحات آب و هوایی مختلف در میان گروه های اصلی دایناسورها در حدود زمان رویداد جنکینز در 183 میلیون سال پیش، زمانی که فعالیت های آتشفشانی شدید منجر به گرم شدن کره زمین شد، پدیدار شد. با انقراض گروه های گیاهی در این زمان، بسیاری از گروه های دایناسورهای جدید ظهور کردند.
سازگاری با خون گرمی که شاید نتیجه این بحران زیست محیطی است، ممکن است تروپودها و اورنیتیش ها را قادر به زندگی در محیط های سردتر کرده باشد و به آن ها اجازه دهد تا بسیار فعال باشند و فعالیت خود را در دوره های طولانی تری حفظ کنند.
تروپودها شامل پرندگان نیز می شوند و مطالعه دانشمندان نشان می دهد که تنظیم دمایی منحصربه فرد پرندگان ممکن است از این دوران ژوراسیک به جا مانده باشد. از سوی دیگر، سوروپودها که در آب و هوای گرم تر باقی می ماندند، تقریباً در این زمان به اندازه ای غول پیکر رشد کردند و این یکی دیگر از سازگاری های احتمالی ناشی از فشار محیط است.
محققان همچنین بررسی کردند که آیا ساروپودها ممکن است در عرض های جغرافیایی پایین تر برای خوردن شاخ و برگ غنی تری که در مناطق قطبی سردتر در دسترس نیست، به زندگی خود ادامه داده باشند یا نه. آن ها دریافتند که ساروپودها در محیط های خشک و مانند ساوانا زندگی می کردند و از این ایده حمایت می کند که محدودیت آن ها در آب و هوای گرم تر بیشتر به دمای بالاتر و سپس به فیزیولوژی خونسردتر مربوط می شود. در آن زمان، مناطق قطبی گرم تر و دارای پوشش گیاهی فراوان بودند. رویداد جنکینز پس از فوران گدازه و گازهای آتشفشانی از شکاف های طولانی در سطح زمین رخ داد که مناطق وسیعی از سیاره را پوشانده است.
به گفته دانشمندان، این تحقیق نشان می دهد که ارتباط نزدیکی بین آب و هوا و چگونگی فرگشت دایناسورها وجود دارد. همچنین نشان می دهد که چگونه پرندگان ممکن است یک ویژگی منحصر به فرد را از ویژگی بیولوژیکی اجداد دایناسورها و روش های مختلف سازگاری دایناسورها با تغییرات پیچیده و طولانی مدت محیطی به ارث برده باشند.
منبع: phys.org
323
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "ما انسان ها چه چیزی از دایناسورها به ارث برده ایم؟" هستید؟ با کلیک بر روی پزشکی، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "ما انسان ها چه چیزی از دایناسورها به ارث برده ایم؟"، کلیک کنید.