تفاوت نظام قدیم و جدید

نظام های آموزشی قدیم (ترمی واحدی و سالی واحدی) و نظام جدید (۳-۳-۶) در ایران از نظر ساختار مقاطع تحصیلی، نحوه ارزشیابی، محتوای کتب درسی و تأثیر بر کنکور سراسری تفاوت های کلیدی دارند. در حالی که نظام های قدیم عمدتاً شامل دوره های پنج ساله ابتدایی، سه ساله راهنمایی، سه ساله دبیرستان و یک ساله پیش دانشگاهی بودند، نظام جدید پیش دانشگاهی و راهنمایی را حذف کرده و ساختار ۶-۳-۳ را پیاده سازی نموده است که منجر به دریافت دیپلم ۱۲ ساله می شود. این تغییرات اساسی، ابهامات زیادی را برای دانش آموزان، داوطلبان کنکور و والدین ایجاد کرده است.

درک دقیق این تفاوت ها برای برنامه ریزی تحصیلی، انتخاب مسیر درست و آمادگی برای آزمون های مهم مانند کنکور سراسری ضروری است. بسیاری از داوطلبان کنکور، فارغ التحصیلان نظام قدیم که قصد ادامه تحصیل دارند، و همچنین مشاوران تحصیلی به دنبال اطلاعات شفاف و مستند در این زمینه هستند تا بتوانند بهترین تصمیم ها را بگیرند. این مقاله به بررسی جامع و مرحله به مرحله سیر تحول نظام آموزشی در ایران می پردازد و جزئیات هر یک از نظام ها را به همراه تفاوت های کلیدی آن ها در قالب یک مقایسه دقیق ارائه می دهد. هدف این نوشتار، روشن ساختن مسیر برای همه علاقه مندان به تاریخچه آموزش و پرورش و به ویژه کسانی است که به طور مستقیم با چالش های این تغییرات روبرو هستند.

تاریخچه مختصر نظام های آموزشی در ایران

نظام آموزشی ایران در گذر زمان دستخوش تغییرات بنیادین زیادی شده است که هر یک با هدف بهبود کیفیت آموزش و پاسخگویی به نیازهای جامعه طراحی شده اند. این تحولات ریشه در تاریخ معاصر کشور دارند و شکل گیری نظام های فعلی را تحت تأثیر قرار داده اند.

نظام سنتی و تحولات اولیه (تا سال ۱۳۴۶)

تا پیش از سال ۱۳۴۶، ساختار کلی آموزش در ایران به دو دوره اصلی تقسیم می شد: شش سال ابتدایی و شش سال متوسطه. این الگوی دوازده ساله که برای دهه ها پابرجا بود، بسیاری از نسل های پیشین کشور را تحت پوشش خود قرار داد. مدارس به شیوه ای سنتی اداره می شدند و دروس با رویکردی خاص ارائه می گردیدند.

پس از سال ۱۳۴۶، تغییر مهمی در ساختار نظام آموزشی به وقوع پیوست و الگوی «۵-۳-۴» (پنج سال ابتدایی، سه سال راهنمایی و چهار سال متوسطه) جایگزین ساختار قبلی شد. این تغییر، دوره راهنمایی را به عنوان یک مقطع مستقل بین ابتدایی و متوسطه معرفی کرد که هدف آن، آماده سازی دانش آموزان برای ورود به دوره های تخصصی تر دبیرستان بود.

ظهور و تحول دوره پیش دانشگاهی (از ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۹)

از سال ۱۳۷۰، نیاز به یک دوره آمادگی قبل از ورود به دانشگاه بیش از پیش احساس شد و دوره پیش دانشگاهی به نظام آموزشی ایران اضافه گردید. در ابتدا، این دوره یک ساله به صورت مستقل از دبیرستان فعالیت می کرد و دانش آموزان پس از گذراندن پنج سال ابتدایی، سه سال راهنمایی و سه سال دبیرستان، برای ورود به پیش دانشگاهی باید در آزمون ورودی شرکت می کردند. قبولی در این آزمون برای ورود به دانشگاه الزامی بود.

با گذشت زمان و به دلیل کاهش نسبی تعداد داوطلبان و همچنین نیاز به تسهیل فرایند آموزشی، آزمون ورودی پیش دانشگاهی به تدریج حذف شد. این امر به دانش آموزان اجازه می داد بدون گذراندن سد آزمون، وارد دوره پیش دانشگاهی شوند. نهایتاً، در سال ۱۳۸۹، مراکز پیش دانشگاهی که تا آن زمان به صورت مستقل فعالیت می کردند، دوباره با مدارس متوسطه ادغام شدند و این دوره نیز تحت مدیریت واحد مدارس قرار گرفت.

نظام ترمی واحدی

نظام ترمی واحدی، که بسیاری آن را با عنوان «نظام قدیم» می شناسند، تا اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد شمسی در مدارس ایران رایج بود. این نظام تحصیلی، ساختار و ویژگی های خاص خود را داشت که در ادامه به تفصیل بررسی می شود.

تعریف و دوران اجرا

نظام ترمی واحدی تا حدود سال های ۱۳۷۹-۱۳۸۰ در ایران برقرار بود و بخش عمده ای از آن با ساختار ۵-۳-۴ نظام آموزشی هم پوشانی داشت. نام «ترمی واحدی» از شیوه ارزشیابی و تقسیم بندی سال تحصیلی نشأت می گرفت که بر پایه ترم های آموزشی بنا شده بود.

ساختار دوره ها

در نظام ترمی واحدی، مسیر تحصیلی دانش آموزان به شرح زیر بود:

• پنج سال ابتدایی: مقطع اولیه آموزش که در آن دانش آموزان مفاهیم پایه را فرا می گرفتند.
• سه سال راهنمایی: مقطعی بین ابتدایی و دبیرستان که به آماده سازی دانش آموزان برای ورود به دوره متوسطه اختصاص داشت.
• سه سال دبیرستان: پس از راهنمایی، دانش آموزان وارد دوره دبیرستان می شدند و در پایان سال سوم دیپلم ۱۱ ساله خود را دریافت می کردند.
• یک سال پیش دانشگاهی: این دوره برای دانش آموزانی که قصد شرکت در کنکور سراسری و ورود به دانشگاه را داشتند، ضروری بود و به طور کلی طول دوره تحصیل را به ۱۲ سال می رساند.

نحوه ارزشیابی و کارنامه

سال تحصیلی در نظام ترمی واحدی به سه ترم تقسیم می شد: ترم اول (مهر تا بهمن)، ترم دوم (بهمن تا خرداد) و ترم سوم (خرداد تا شهریور). دانش آموزان در پایان هر ترم یک کارنامه دریافت می کردند که نمرات دروس آن ها را نشان می داد.

یکی از ویژگی های مهم و در عین حال چالش برانگیز این نظام، فرصت جبران دروس در ترم های بعدی بود. اگر دانش آموزی درسی را در یک ترم قبول نمی شد، این امکان برایش فراهم بود که در ترم یا ترم های بعدی همان درس را مجدداً بگذراند و نمره قبولی را کسب کند. این انعطاف پذیری، هرچند به دانش آموزان فرصت بیشتری برای یادگیری می داد، اما مشکلاتی را نیز به همراه داشت؛ برای مثال، بسیاری از دانش آموزان بدون کسب نمره قبولی واقعی در برخی دروس، به مقاطع بالاتر می رفتند که این امر به تضعیف پایه علمی آن ها منجر می شد.

ویژگی های خاص

مقطع پیش دانشگاهی در این نظام برای ورود به کنکور از اهمیت بالایی برخوردار بود. دانش آموزان برای شرکت در کنکور سراسری ملزم به گذراندن این دوره بودند. آزمون های نهایی نیز در سال های پایانی دبیرستان (سال سوم دبیرستان) و پیش دانشگاهی برگزار می شدند و تأثیر مستقیمی بر معدل کل و در نهایت قبولی در کنکور داشتند.

نظام سالی واحدی

با هدف رفع نارسایی های موجود در نظام ترمی واحدی، «نظام سالی واحدی» از سال ۱۳۸۰ به صورت رسمی جایگزین آن شد و تا سال ۱۳۹۷ ادامه یافت. این نظام، با وجود شباهت هایی در ساختار کلی دوره های تحصیلی، تفاوت های مهمی در نحوه ارزشیابی و مدیریت آموزشی داشت.

تعریف و دوران اجرا

نظام سالی واحدی از ابتدای دهه ۱۳۸۰ آغاز شد و تا زمان روی کار آمدن نظام جدید ۶-۳-۳ در سال ۱۳۹۷ پابرجا بود. هدف اصلی از این تغییر، برطرف کردن مشکلاتی بود که در نظام ترمی واحدی وجود داشت، به ویژه مسئله امکان ارتقاء به مقاطع بالاتر بدون قبولی قطعی در تمامی دروس.

ساختار دوره ها

از نظر کلیت ساختار دوره های تحصیلی، نظام سالی واحدی شبیه به نظام ترمی واحدی بود:

• پنج سال ابتدایی: مشابه نظام قبلی.
• سه سال راهنمایی: بدون تغییر اساسی.
• سه سال دبیرستان: دانش آموزان پس از این دوره دیپلم خود را دریافت می کردند.
• یک سال پیش دانشگاهی: که همچنان برای شرکت در کنکور الزامی بود.

بنابراین، تعداد سال های کلی تحصیل تا پیش از دانشگاه در هر دو نظام ترمی واحدی و سالی واحدی، دوازده سال بود؛ اما تفاوت عمده در نحوه برگزاری و ارزشیابی دروس در طول سال تحصیلی نهفته بود.

نحوه ارزشیابی و کارنامه

برخلاف نظام ترمی واحدی که سه کارنامه در طول سال ارائه می داد، در نظام سالی واحدی دانش آموزان تنها یک کارنامه نهایی در پایان سال تحصیلی (معمولاً در خرداد ماه) دریافت می کردند. مهمترین تغییر و ویژگی این نظام این بود که دانش آموزان موظف بودند تمامی دروس خود را در همان سال تحصیلی با موفقیت پشت سر بگذارند.

این رویکرد، به معنای آن بود که اگر دانش آموزی در یک یا چند درس موفق به کسب نمره قبولی نمی شد، امکان جبران آن در ترم های بعدی (مانند نظام ترمی واحدی) وجود نداشت و باید آن درس را مجدداً در سال بعد یا در امتحانات شهریور ماه تکرار می کرد. این سخت گیری بیشتر با هدف ارتقاء کیفیت آموزشی و اطمینان از تسلط دانش آموزان بر مطالب درسی قبل از ورود به مقاطع بالاتر صورت گرفت. این روش باعث می شد دانش آموزان با پایه علمی قوی تری به مراحل بعدی تحصیل گام نهند.

تغییرات پیش دانشگاهی

یکی از مهمترین تحولات در نظام سالی واحدی، یکپارچه شدن دوره پیش دانشگاهی با دوره دبیرستان بود. در نظام ترمی واحدی، پیش دانشگاهی به صورت جداگانه و با قوانین ترمی برگزار می شد که منجر به ناهماهنگی هایی در برنامه مدارس می گردید. به عنوان مثال، در یک مدرسه، دانش آموزان سه سال دبیرستان را به صورت سالی واحدی و با امتحانات نهایی در خرداد می گذراندند، در حالی که دانش آموزان پیش دانشگاهی همان مدرسه، ترمی بودند و دارای تعطیلات میان ترم که نظم کلی مدرسه را تحت تأثیر قرار می داد.

با سالی واحدی شدن دوره پیش دانشگاهی، مدیریت و برنامه ریزی آموزشی در مدارس یکپارچه شد و از اتلاف زمان و منابع جلوگیری به عمل آمد. این اقدام به بهره وری بیشتر از نیروهای آموزشی و ساختار مدارس کمک شایانی کرد.

نظام جدید آموزشی (۶-۳-۳)

نظام آموزشی جدید ایران که با عنوان «۶-۳-۳» شناخته می شود، از سال تحصیلی ۱۳۹۱-۱۳۹۲ به تدریج و با آغاز از پایه اول ابتدایی، به صورت رسمی شروع به کار کرد. اولین گروه از فارغ التحصیلان این نظام، در سال ۱۳۹۸ دیپلم خود را دریافت کردند و برای کنکور سراسری آماده شدند. این نظام، بزرگترین تحول ساختاری در آموزش و پرورش کشور در دهه های اخیر محسوب می شود.

تعریف و دوران اجرا

نظام جدید «۶-۳-۳» نام خود را از تعداد سال های هر مقطع تحصیلی می گیرد: شش سال ابتدایی، سه سال متوسطه اول و سه سال متوسطه دوم. این نظام با هدف نوسازی و به روزرسانی محتوای آموزشی و همچنین اصلاح ساختار کلی نظام تحصیلی آغاز شد. متولدان نیمه دوم سال ۱۳۷۹ به بعد و کلیه دانش آموزانی که از سال ۱۳۹۸ به بعد دیپلم دریافت کرده اند، جزء فارغ التحصیلان این نظام محسوب می شوند.

ساختار دوره ها و تغییرات عمده

مهمترین تغییرات ساختاری در نظام ۶-۳-۳ به شرح زیر است:

• شش سال ابتدایی: مقطع ابتدایی به شش سال افزایش یافت (در گذشته پنج سال بود). این تغییر با هدف تقویت بنیه علمی دانش آموزان در سال های اولیه و فراهم آوردن فرصت بیشتر برای یادگیری مفاهیم پایه صورت گرفت. در این دوره، گروه سنی ۶ تا ۱۱ سال تحت پوشش قرار می گیرند، در حالی که در نظام قدیم این بازه سنی ۶ تا ۱۰ سال بود.
• حذف کامل دوره راهنمایی: دوره سه ساله راهنمایی که در نظام های قبلی وجود داشت، به طور کامل حذف و به «متوسطه اول» تغییر نام یافت. این دوره سه ساله، ادامه ای بر آموزش های ابتدایی است و دانش آموزان را برای ورود به متوسطه دوم آماده می کند.
• حذف کامل دوره پیش دانشگاهی: یکی از بزرگترین تغییرات، حذف مقطع پیش دانشگاهی است. در نظام ۶-۳-۳، دانش آموزان پس از گذراندن سه سال متوسطه دوم، مستقیماً دیپلم ۱۲ ساله خود را دریافت می کنند و بدون نیاز به گذراندن دوره پیش دانشگاهی، می توانند برای شرکت در کنکور سراسری و ورود به دانشگاه اقدام کنند. این تغییر با هدف کاهش بار تحصیلی و حذف یک مرحله اضافی در مسیر ورود به آموزش عالی صورت گرفت.
• دریافت دیپلم ۱۲ ساله: در نظام قدیم، دیپلم پس از ۱۱ سال تحصیل (سه سال دبیرستان) و پیش از دوره پیش دانشگاهی صادر می شد. اما در نظام جدید، دانش آموزان پس از ۱۲ سال تحصیل کامل (مجموعاً ۶ سال ابتدایی، ۳ سال متوسطه اول و ۳ سال متوسطه دوم) دیپلم نهایی خود را دریافت می کنند.

محتوای کتب درسی

همگام با تغییرات ساختاری، محتوای کتب درسی نیز دستخوش تحولات اساسی شد. رویکرد کلی در تألیف کتب جدید، مسئله محور کردن ذهن دانش آموزان، تقویت مهارت های تحلیلی و کاربردی، و کاهش حجم مطالب حفظی بود. به عنوان مثال:

• دروس ادبیات فارسی: تعداد دروس کمتر شده و بسیاری از بخش های مربوط به تاریخ ادبیات که در نظام قدیم از حجم بالایی برخوردار بود، حذف یا به شکل خلاصه ارائه شد.
• کتب ریاضی و علوم: این کتب تا حدود ۸۰ درصد دستخوش تغییر شده اند و با رویکردی متفاوت و بیشتر بر پایه فهم عمیق مفاهیم طراحی شده اند.
• کتب هدیه های آسمانی و عربی: این دروس نیز بهسازی شده و محتوای آن ها با اهداف جدید نظام آموزشی هماهنگ گردیده است.
• ساعات درسی و عناوین کتب راهنمایی (متوسطه اول): عناوین و ساعت های درسی در این مقطع نیز تغییر کرده تا با ساختار جدید همخوانی داشته باشد.

این تغییرات نشان دهنده تلاشی جدی برای به روزرسانی نظام آموزشی و تربیت نسلی با مهارت های جدید و تفکر انتقادی است. هدف این بود که دانش آموزان نه تنها اطلاعات را به خاطر بسپارند، بلکه توانایی حل مسئله و استفاده از دانش خود در موقعیت های واقعی را نیز کسب کنند.

جدول مقایسه جامع نظام قدیم و جدید (ترمی واحدی، سالی واحدی، ۶-۳-۳)

برای درک بهتر تفاوت های نظام های آموزشی قدیم و جدید در ایران، جدول زیر یک مقایسه جامع بر اساس معیارهای کلیدی ارائه می دهد. این جدول به شما کمک می کند تا به سرعت به اطلاعات مورد نیاز خود دسترسی پیدا کنید و تفاوت های اصلی را دریابید.

معیار مقایسه	نظام ترمی واحدی	نظام سالی واحدی	نظام ۶-۳-۳ (جدید)
سال های اجرا	تا اواخر دهه ۱۳۷۰ (حدود ۱۳۷۹-۱۳۸۰)	از ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۷	شروع از سال تحصیلی ۹۲-۹۱ (اولین فارغ التحصیلان کنکوری از ۱۳۹۸)
ساختار مقاطع	۵ سال ابتدایی، ۳ سال راهنمایی، ۳ سال دبیرستان، ۱ سال پیش دانشگاهی	۵ سال ابتدایی، ۳ سال راهنمایی، ۳ سال دبیرستان، ۱ سال پیش دانشگاهی	۶ سال ابتدایی، ۳ سال متوسطه اول، ۳ سال متوسطه دوم
تعداد سال های تحصیل تا دیپلم	۱۱ سال (دیپلم) + ۱ سال (پیش دانشگاهی) = ۱۲ سال	۱۱ سال (دیپلم) + ۱ سال (پیش دانشگاهی) = ۱۲ سال	۱۲ سال (دیپلم نهایی)
نحوه ارزشیابی	سه ترم در سال (فرصت جبران در ترم های بعدی)	یک کارنامه نهایی در خرداد (لزوم قبولی در همان سال)	سالی واحدی (ارزشیابی توصیفی در ابتدایی، نمره ای در متوسطه)
وضعیت پیش دانشگاهی	دوره جداگانه و ترمی (با آزمون ورودی در اوایل، سپس حذف)	دوره یکپارچه با دبیرستان و سالی واحدی	حذف کامل دوره پیش دانشگاهی
تغییرات کتب درسی	کتب قدیمی با محتوای مشخص	تغییرات جزئی نسبت به ترمی واحدی	تغییرات اساسی و رویکرد مسئله محور (حذف تاریخ ادبیات، تغییرات ۸۰ درصدی در ریاضی و علوم و …)
تأثیر بر کنکور سراسری	سوالات بر اساس کتب نظام قدیم	سوالات بر اساس کتب نظام قدیم	سوالات بر اساس کتب نظام جدید (از کنکور ۹۸ تفکیک شد)
نوع دیپلم	دیپلم ۱۱ ساله (پیش از پیش دانشگاهی)	دیپلم ۱۱ ساله (پیش از پیش دانشگاهی)	دیپلم ۱۲ ساله
گروه سنی ابتدایی	۶ تا ۱۰ سال	۶ تا ۱۰ سال	۶ تا ۱۱ سال

تأثیر تفاوت نظام ها بر کنکور سراسری

یکی از مهمترین دغدغه های دانش آموزان و داوطلبان، تأثیر تغییر نظام های آموزشی بر کنکور سراسری است. این تغییرات، به ویژه از سال ۱۳۹۸، چالش های جدیدی را برای داوطلبان نظام قدیم و جدید ایجاد کرده است.

کنکور ۹۸ و تغییرات آن

کنکور سراسری سال ۱۳۹۸ نقطه عطفی در تاریخ آموزش عالی ایران بود، زیرا برای اولین بار، سوالات کنکور برای داوطلبان «نظام قدیم» و «نظام جدید» به صورت مجزا طراحی شد. این اقدام به دلیل تفاوت چشمگیر در ساختار و محتوای کتب درسی دو نظام صورت گرفت تا عدالت آموزشی برای هر دو گروه رعایت شود.

داوطلبان نظام جدید (فارغ التحصیلان نظام ۶-۳-۳) به سوالات طراحی شده بر اساس کتب درسی جدید پاسخ می دادند، در حالی که داوطلبان نظام قدیم (فارغ التحصیلان نظام ترمی واحدی یا سالی واحدی) با سوالات مرتبط با کتب درسی خود مواجه می شدند. این تفکیک، نیازمند دقت بالا در انتخاب دفترچه سوالات و مدیریت زمان در جلسه آزمون بود.

سابقه تحصیلی و تأثیر معدل

موضوع سابقه تحصیلی و تأثیر معدل در کنکور، همواره یکی از بحث برانگیزترین مسائل بوده است. برای فارغ التحصیلان هر دو نظام، نحوه اعمال سابقه تحصیلی متفاوت است. در نظام جدید، به دلیل حذف پیش دانشگاهی و دریافت دیپلم ۱۲ ساله، تمامی نمرات کسب شده در سه سال متوسطه دوم به عنوان سابقه تحصیلی در نظر گرفته می شود و می تواند تأثیر قابل توجهی در نتیجه نهایی کنکور داشته باشد.

اما برای فارغ التحصیلان نظام قدیم که دارای دیپلم ۱۱ ساله و گواهی پیش دانشگاهی هستند، نحوه محاسبه و اعمال سابقه تحصیلی پیچیده تر است. معمولاً سازمان سنجش آموزش کشور قوانین و ضرایب خاصی را برای تطبیق معدل این داوطلبان با نظام جدید اعلام می کند.

بسیاری از داوطلبان نظام قدیم که قصد شرکت مجدد در کنکور را دارند، برای بهبود سابقه تحصیلی خود، اقدام به «ترمیم معدل» می کنند. این فرآیند به آن ها امکان می دهد تا نمرات دروس نهایی خود را با شرکت مجدد در امتحانات، ارتقاء دهند. با این حال، باید توجه داشت که ترمیم معدل برای فارغ التحصیلان نظام قدیم نیز با استفاده از کتب درسی نظام جدید صورت می گیرد، حتی اگر خودشان با کتب قدیمی تحصیل کرده باشند.

منابع کنکور

یکی از مهمترین پرسش ها برای فارغ التحصیلان نظام قدیم که قصد شرکت در کنکور سراسری را دارند، این است که آیا باید کتاب های جدید را مطالعه کنند یا خیر؟ پاسخ قاطع به این سوال «بله» است. حتی اگر داوطلبی در سال های گذشته با کتب نظام قدیم تحصیل کرده باشد، برای آمادگی بهتر در کنکور (مخصوصاً با توجه به تغییرات سرفصل ها و رویکرد سوالات) و همچنین برای ترمیم معدل، لازم است که منابع و کتب درسی نظام جدید را مطالعه کند.

این تغییر در منابع، نیازمند برنامه ریزی دقیق تر و سرمایه گذاری بیشتر بر روی کتب و جزوات جدید برای داوطلبان نظام قدیم است. محتوای کتب نظام جدید با رویکردی متفاوت تدوین شده و بسیاری از مطالب حفظی حذف و به جای آن، مفاهیم تحلیلی و کاربردی پررنگ تر شده اند. این موضوع لزوم تطبیق داوطلبان با شیوه جدید مطالعه را بیش از پیش نمایان می سازد.

نتیجه گیری

نظام آموزشی ایران در طول دهه های اخیر، تحولات چشمگیری را از سر گذرانده است. از نظام های سنتی ۶-۶ و سپس ۵-۳-۴، تا ظهور نظام ترمی واحدی، سالی واحدی و در نهایت، نظام نوین ۶-۳-۳، هر تغییر با هدف ارتقاء کیفیت آموزش و همگام سازی با نیازهای روز جامعه و تغییرات جهانی صورت گرفته است. تفاوت های کلیدی بین نظام قدیم و جدید صرفاً به ساختار دوره های تحصیلی محدود نمی شود، بلکه نحوه ارزشیابی، محتوای کتب درسی و به خصوص تأثیر بر کنکور سراسری را نیز شامل می شود.

نظام های قدیم، با ساختار پنج سال ابتدایی، سه سال راهنمایی، سه سال دبیرستان و یک سال پیش دانشگاهی، و همچنین شیوه ارزشیابی ترمی یا سالی، مسیر تحصیلی مشخصی را ترسیم می کردند. در مقابل، نظام جدید ۶-۳-۳ با حذف دوره های راهنمایی و پیش دانشگاهی و ارائه دیپلم ۱۲ ساله، رویکردی نوین و یکپارچه را معرفی کرده است. تغییرات گسترده در محتوای کتب درسی و رویکرد مسئله محور آن ها در نظام جدید، بر اهمیت درک این تحولات برای دانش آموزان و داوطلبان کنکور افزوده است.

برای داوطلبان کنکور، آگاهی دقیق از اینکه جزء کدام نظام محسوب می شوند و مطالعه منابع متناسب با آن، از اهمیت حیاتی برخوردار است. فارغ التحصیلان نظام قدیم که قصد شرکت در کنکور را دارند، باید بدانند که مطالعه کتب نظام جدید برای آن ها الزامی است و برای ترمیم معدل نیز باید با این منابع به روز عمل کنند. در نهایت، آشنایی با این تفاوت ها، نه تنها به برنامه ریزی تحصیلی کمک می کند، بلکه دیدگاهی جامع نسبت به سیر تحولات آموزش و پرورش در کشور ارائه می دهد و می تواند راهنمای مناسبی برای تمامی افراد درگیر با نظام آموزشی باشد.