مگر از پزشکیان جز این انتظار می رفت که به به و چه چه می کنید؟

1- ویژگی این اتفاق آن بود که طرفداران آقای پزشکیان نخستین معترضان به سفر آقای شهرام دبیری بودند و در واقع زمین بازی را از حریفان تندرو که می خواستند از این موضوع  دستاویزی برای حمله به دولت پیدا کنند گرفتند. رای دهندگان به دکتر پزشکیان سرمایه های اصلی دولت او و نیز مراقبان آن هستند و اگر کاری ناشایست ببینند نه تنها سکوت نمی کنند بلکه تا رسیدن به نتیجه ای که حق می دانند به راه خود ادامه می دهند.

2- برخی از رسانه ها و چهره های دولتی به تحسین و تقدیر از اقدام رئیس جمهور پرداخته اند و متاسفانه در مواردی – ولو اندک – کار به اغراق  کشیده شده. انچه رئیس جمهور انجام داد در قاموس فرهنگ خودش که پیروی از نهج البلاغه و حضرت امیر(ع) است کاری کاملا قابل انتظاربود و اگر تصمیمی غیر از برکناری می گرفت حتما با شعارهایش مغایرت داشت و افکار عمومی آن را نمی پسندید بنابراین به به و چه چه کردن بیش از اندازه هیچ ضرورتی ندارد و چه بسا اقدام ارزشمند انجام شده را جلف و سبک کند.

3- وظیفه حاکمان ارشد کشور کنارگذاشتن رودربایستی هاست و دکتر پزشکیان نیز  به همین دلیل رفیق قدیمی خود را عزل کرد. کاش همین اتفاق در دولت سیزدهم می افتاد و وقتی تخلف(در واقع فساد) دو وزیر آشکار می شد بجای سکوت و حتی  دفاع از انها بلافاصله جکم برکناری شان صادر می شد تا  سند افتخاری که برای دلت چهاردهم صادرشده به دولت پیشین تعلق می گرفت. متاسفانه در یکی دوماه اخیر پس از محکومیت آنها به حبس برخی مدیران دولت پیش به حمایت از متخلفان پرداختند و انها را تبرئه کردند به طوری که رئیس قوه قضائیه مجبور شد پرده را کمی بالا بزند و از فساد آن دو وزیر سخن بگوید.