خلاصه کتاب قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان ( نویسنده لیلا رحمانی )

کتاب «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان» اثری از لیلا رحمانی، گنجینه ای ارزشمند از ادبیات شفاهی و فولکلور زبان تاتی تاکستان است. این مجموعه به حفظ و معرفی یکی از گویش های کهن ایرانی می پردازد و راهی برای آشنایی عمیق تر با هویت فرهنگی و زبانی منطقه تاکستان قزوین فراهم می آورد. این کتاب، تلاشی ستودنی برای مستندسازی میراث ناملموس این دیار است.

حفظ و مستندسازی ادبیات شفاهی و زبان های بومی در دنیای امروز، بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا کرده است. بسیاری از زبان ها و گویش های محلی، به دلیل تغییر سبک زندگی و گسترش رسانه های جمعی، در معرض خطر فراموشی قرار دارند. در چنین شرایطی، آثاری همچون «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان» از لیلا رحمانی، نقش حیاتی در صیانت از این میراث های گران بها ایفا می کنند.

این کتاب صرفاً یک مجموعه داستان و شعر نیست، بلکه پژوهشی جامع و ارزشمند است که به ریشه های زبان تاتی، فرهنگ عامه مردم تاکستان و اهمیت ادبیات شفاهی می پردازد. هدف از نگارش این مقاله، ارائه یک بررسی تحلیلی و کامل از محتوای کتاب، معرفی نویسنده و برجسته ساختن اهمیت این اثر در حوزه زبان شناسی، مردم شناسی و ادبیات فولکلوریک ایران است. با مطالعه این مقاله، خوانندگان می توانند دیدگاهی جامع و عمیق درباره این اثر فاخر به دست آورند و با ارزش های پنهان در دل این گویش کهن آشنا شوند.

درباره نویسنده: لیلا رحمانی و دغدغه ی یک میراث کهن

لیلا رحمانی، نویسنده ی محقق و دغدغه مند کتاب «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان»، یکی از پژوهشگرانی است که زندگی خود را وقف حفظ و اعتلای فرهنگ و زبان مادری دیار خود کرده است. او که خود اهل شهرستان تاکستان در استان قزوین است و به زبان تاتی تکلم می کند، با شناختی عمیق از این گویش و فرهنگ منطقه اش، توانسته است اثری ماندگار خلق کند. تخصص و پیشینه خانم رحمانی در حوزه فرهنگ و زبان، به او امکان داده است تا با رویکردی علمی و در عین حال عاشقانه، به گردآوری و تدوین این گنجینه بپردازد.

انگیزه اصلی لیلا رحمانی از تألیف این کتاب، جلوگیری از فراموشی زبان تاتی است. او به درستی دریافته که با گذشت زمان و تغییر نسل ها، بسیاری از گویش های محلی و ادبیات شفاهی آن ها رو به زوال می روند. زبان تاتی که از دوران باستان به یادگار مانده، میراثی گران بهاست که نیازمند توجه و ثبت است. رحمانی با این دغدغه، تمام سعی و همت خود را به کار گرفته تا سهمی در حفظ و صیانت از «دارایی های مردم این سرزمین» داشته باشد و جلوی به کنج عزلت کشاندن این زبان فاخر را بگیرد. او با این اثر، تلاش کرده است تا این میراث را بی هیچ کم و کاستی به آیندگان بسپارد، چرا که این خطر همواره وجود دارد که «اگر بر خود نجنبیم، زبان مادری این دیار با گرد و غبار نسیان از دست خواهد رفت.»

پژوهش های میدانی و مصاحبه با گویشوران اصیل زبان تاتی، اساس کار لیلا رحمانی را تشکیل می دهد. این روش جمع آوری اطلاعات، به کتاب او اصالت و اعتبار ویژه ای بخشیده است. این رویکرد، نه تنها دقت علمی اثر را بالا می برد، بلکه نشان از تعهد عمیق نویسنده به حفظ ریشه های فرهنگی و زبانی منطقه دارد. رحمانی با این اثر، چراغی روشن برای پژوهشگران، اندیشمندان و علاقه مندان به زبان تاتی و میراث فرهنگی ایران روشن کرده است.

ساختار و محتوای کتاب: کاوشی در چهار فصل

کتاب «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان» با ساختاری منسجم و منطقی، در چهار فصل به کاوش در ابعاد مختلف زبان، ادبیات و فرهنگ عامه تاتی می پردازد. هر فصل به موضوعی خاص اختصاص یافته و در کنار هم، تصویری جامع از این گویش کهن و گنجینه های ادبی آن ارائه می دهند.

فصل اول: درک مبانی داستان کوتاه و ادبیات فولکلوریک

نخستین فصل کتاب به طرح مباحث نظری و بنیادین می پردازد. نویسنده در این بخش، مفاهیم کلیدی «داستان کوتاه» و «ادبیات شفاهی» یا «فولکلور» را تبیین می کند. این فصل به خواننده کمک می کند تا پیش از ورود به عمق قصه ها و اشعار تاتی، با اصول و تعاریف مربوط به این ژانرهای ادبی آشنا شود.

ادبیات شفاهی که با نام فولکلور نیز شناخته می شود، شامل داستان ها، افسانه ها، ضرب المثل ها، اشعار، آوازها و باورهایی است که سینه به سینه از نسلی به نسل دیگر منتقل شده اند. این نوع ادبیات، بدون اتکا به نوشتار، در بستر جامعه و در میان مردم شکل می گیرد و تکامل می یابد. فولکلور بازتاب دهنده زندگی، باورها، آرزوها، ترس ها، شادی ها و غم های مردم یک منطقه یا قوم است. لیلا رحمانی در این فصل به خوبی به اهمیت و نقش فولکلور در ادبیات، فرهنگ و بازتاب زندگی و باورهای مردم می پردازد و نشان می دهد که چگونه این عناصر شفاهی، نه تنها هویت فرهنگی یک جامعه را شکل می دهند، بلکه به عنوان منبعی غنی برای مطالعات مردم شناسی، جامعه شناسی و زبان شناسی عمل می کنند. درک این مفاهیم بنیادین، لازمه ورود به دنیای غنی قصه ها و اشعار تاتی است که در فصول بعدی کتاب ارائه شده اند.

فصل دوم: گویش تاتی تاکستان؛ زبانی ریشه دار و پویا

فصل دوم کتاب، به طور خاص به گویش تاتی تاکستان می پردازد که محور اصلی این پژوهش است. این فصل با بررسی معنا و ریشه واژه «تات» آغاز می شود که از دیرباز برای اشاره به اقوام ایرانی زبان غیر ترک یا غیر عرب به کار رفته است. سپس، به بررسی ریشه های زبان تاتی و ارتباط آن با زبان های ایرانی شمال غربی می پردازد.

تاتی از جمله زبان های ایرانی شمال غربی است که با زبان هایی مانند تالشی، کردی، گیلکی، مازندرانی و بلوچی قرابت نزدیکی دارد. بسیاری از زبان شناسان و پژوهشگران، تاتی را بازمانده زبان مادی کهن می دانند. دیاکونوف، شرق شناس مشهور، در این باره می گوید:

در زمان حاضر هم تات ها و تالشان و گلیک ها و مازندرانی ها به زبان هایی سخن می گویند که خود بقایای زبان هند و اروپائی می باشد که در آغاز زبان ماد شرقی بوده است. امتیاز ویژه این زبان ها کهنگی و مهجوری ترکیب اصوات می باشد که با زبان پارسی تفاوت داشته و با مادی و پارتی و اوستایی مناسبت دارد.

این دیدگاه نشان دهنده اصالت و قدمت زبان تاتی است که ریشه هایی عمیق در تاریخ ایران باستان دارد. علاوه بر زبان مادی، تاتی در طول قرون متمادی تحت تأثیر زبان های دیگر مانند اوستایی (که زبان مذهبی مردمان این سامان بوده)، فارسی باستان، پهلوی اشکانی، پهلوی ساسانی و فارسی دری (که به ترتیب زبان رسمی حکومت های هخامنشی، اشکانی، ساسانی و حکومت های پس از اسلام بوده اند) قرار گرفته و امروزه در شکل کنونی خود به نام «تاتی» شناخته می شود.

در ادامه این فصل، نویسنده به موقعیت جغرافیایی شهرستان تاکستان و وجه تسمیه آن می پردازد که این اطلاعات به خواننده کمک می کند تا درک بهتری از بستر فرهنگی و جغرافیایی گویش تاتی تاکستان پیدا کند. زبان تاتی زمانی گسترش فراوانی داشته و بخش های وسیعی از آذربایجان و قزوین را در بر می گرفته، اما با اشاعه زبان ترکی و فارسی، کم کم از گستره آن کاسته شده و اکنون بیشتر در مناطق محدودی همچون تاکستان حفظ شده است. بنابراین، اهمیت حفظ این گویش و نقش آن در هویت فرهنگی منطقه به وضوح در این فصل برجسته می شود.

فصل سوم: قصه های عامیانه تاتی؛ روایت هایی از دل مردم

فصل سوم، قلب تپنده کتاب است؛ جایی که قصه های عامیانه تاتی به زبان اصلی خود روایت می شوند و در کنار آن ها، ترجمه یا توضیحات فارسی نیز ارائه شده است تا برای عموم خوانندگان قابل فهم باشد. این قصه ها، حاصل جمع آوری میدانی و دقیق نویسنده از طریق مصاحبه با گویشوران محلی است که اصالت و بکر بودن آن ها را تضمین می کند.

تنوع قصه های تاتی تاکستان در این بخش چشمگیر است و شامل داستان هایی با مضامین گوناگون می شود. از جمله این قصه ها می توان به «سیادنجی نقل (1) بی فرزندی»، «سیادنجی نقل (3) دزدی مال عاقبت نِدِرِ (مال دزدی عاقبت ندارد)»، «سیادنجی نقل (13) گوگل خانم نقل (خاله سوسکه)» و «سیادنجی نقل (14) سیمرغ» اشاره کرد. این قصه ها، نه تنها از نظر زبانی، بلکه از جنبه های مضامین اخلاقی، اجتماعی، طنز یا اسطوره ای نیز اهمیت دارند. آن ها آموزه های زندگی، باورهای خرافی، روابط اجتماعی و گاه قهرمانی های اسطوره ای را در قالب روایاتی ساده و دلنشین به تصویر می کشند.

در ادامه برای آشنایی بیشتر با سبک و گویش این قصه ها، نمونه ای کوتاه از کتاب ارائه می شود:

«زمون قدیم پلّه آدمونی وینده که از طرف شاه حُکمران ای شهر مگردستینده جاناشُن موات نایب. ای دنه جی نایبُن خُ حکمران قسمتی از ایرُن وه وی. ای روجون وختی نایب، خدمیش وی می شو سَلمونی اَینی مُنه مشکسِه ریشاش می وینه ایسپیاویا آهی مکشه مشکسِه، درویشی دَ آنیشتی نوبت سَر. درویش ماجه نایب چرا آه مکشی ماجه چلِ پنج سال سنّ درم دو دونه زینیه درم آمّا زارین ندرم. درویش ماجه: باشه. اَ ای کاری میرم اِشته زارین گردِ به ای شرط، نُم آمنی نُمشُن اَ آنم. نایب ماجه: خیلی خُره. حکم خدایِ تَ چِمه گیر کتیشه. اَ الُن مُگُ چیرم؟ درویش جیبشه ای دنه اسیفه برمُره ماجه جیوه سُو تیکه یه. سُو تیکی خُ ای تیکی آدی جی خانمری بُخاریه ای تیکی آدی جا خانمری بُخاریه ای تیکی دَ خُشتنی بُخا. نایب اَسیفه درویش خُده انگره خدافظی میره می شو کیه. اَسیفه سُو تیکه میره. اولین زنرش ماجه جی ای تیکی بُخا. آوه مُخاریه. ای تیکه دَ آندی جاوه کن زنرش آوه ده مُخاریه. ای تیکی دَ خُشتنش مُخاره. چند ماه می شو. دو زناش جفت ده اُستنامبنده. بد از نُ ماه و نُ رو و نُ دقیقه و نُ ثانیه زنُن فارغامبینده زارینشُن مگردِ فره. چونکه اِم زنُن ای اسیفاشُن بُخاردوه جفت فرون دَ هندیر سره وینده.»

ترجمه فارسی:

«زمان قدیم پُر از آدم هایی بود که از طرف شاه حاکم شهر می شدند و جایگزینشان نایب می شد. یکی از این نایب ها خودش حاکم قسمتی از ایران بود. یک روز وقتی نایب و خدمتکارش به سلمانی می رفتند و ریش های سفید شده اش را در آینه می دید، آهی می کشید. درویشی هم آنجا نشسته بود و نوبتش بود. درویش گفت: نایب چرا آه می کشی؟ نایب گفت: چهل و پنج سال سن دارم، دو زن دارم اما فرزندی ندارم. درویش گفت: باشد. اگر من کاری کنم که صاحب فرزند شوی، به این شرط که اسم آن ها را من بگذارم. نایب گفت: خیلی خوب است. حکم خدا را به گردن گرفته ام. حالا چه کار باید بکنم؟ درویش از جیبش یک سیب بیرون آورد و گفت این سیب سه تکه است. یک تکه را خودت بخور، یک تکه را به یک زنت بده و تکه دیگر را به آن یکی زنت بده. نایب سیب را از درویش گرفت و خداحافظی کرد و به خانه رفت. سیب را سه تکه کرد. به زن اولش گفت یک تکه از این بخور. او خورد. یک تکه دیگر را به زن دومش داد و او هم خورد. یک تکه را خودش خورد. چند ماه گذشت. هر دو زن باردار شدند. بعد از نُه ماه و نُه روز و نُه دقیقه و نُه ثانیه، زن ها وضع حمل کردند و فرزندانشان به دنیا آمدند. چون این زن ها آن سیب را خورده بودند، هر دو دوقلو پسر داشتند.»

این داستان کوتاه نمونه ای بارز از حکایات و روایات شفاهی است که نه تنها جذابیت های داستانی خود را دارند، بلکه بینش های عمیقی درباره زندگی، باورها و آداب و رسوم مردم تاتی زبان ارائه می دهند. این قصه ها، آینه ای هستند از تاریخ و هویت این مردم.

فصل چهارم: شعرهای عامیانه تاتی؛ نجواهای دلنشین

فصل پایانی کتاب، به شعرهای عامیانه گویش تاتی تاکستان اختصاص دارد. شعرهای عامیانه، بخش جدایی ناپذیری از فرهنگ شفاهی هر قوم و زبانی هستند. این اشعار، که معمولاً توسط شاعران ناشناس سروده شده و سینه به سینه و نسل به نسل منتقل می شوند، نقش و اهمیت ویژه ای در فرهنگ شفاهی دارند.

شعرهای عامیانه تاتی، همچون قصه ها، بازتاب باورها، احساسات، شادی ها و غم های مردم این دیار هستند. آن ها صدای دل مردم کوچه و بازارند، که در قالب کلماتی ساده و ریتمیک، عشق و امید، رنج و اندوه، یا حتی طنز و شوخ طبعی خود را بیان می کنند. این اشعار، آینه ای از زندگی روزمره، آیین ها، مناسبت ها، و حتی آرزوهای نهفته یک جامعه اند. چگونگی انتقال سینه به سینه این اشعار در طول تاریخ، خود یک پدیده فرهنگی است که نشان از عمق و پایداری فرهنگ شفاهی دارد.

این اشعار، گاه به صورت لالایی، گاه به صورت ترانه های کار، گاه به عنوان زمزمه های عاشقانه، و گاه در قالب مرثیه ها و نوحه ها سروده شده اند. هر کدام از این قالب ها، بخشی از روح جمعی و حافظه تاریخی مردم تاتی زبان را در خود جای داده اند. لیلا رحمانی با جمع آوری این اشعار، به آن ها حیات دوباره بخشیده و از فراموشی این بخش مهم از میراث فرهنگی جلوگیری کرده است. این فصل، به خواننده فرصت می دهد تا با زیبایی های شعر تاتی و لطافت بیان مردمان آن سرزمین آشنا شود.

چرا این کتاب ارزشمند است؟

کتاب «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان» اثری فراتر از یک مجموعه ادبی ساده است؛ این کتاب به دلایل متعدد، از ارزش و اهمیت بی بدیلی برخوردار است که آن را به اثری برجسته در حوزه فرهنگ و زبان ایرانی تبدیل می کند.

نقش بی بدیل در مستندسازی و جلوگیری از فراموشی

یکی از مهم ترین دلایل ارزش این کتاب، نقش بی بدیل آن در مستندسازی و جلوگیری از فراموشی یک زبان کهن ایرانی است. زبان تاتی، مانند بسیاری از گویش های محلی در سراسر جهان، در معرض خطر انقراض قرار دارد. هر بار که یک گویشور اصیل فوت می کند، بخش مهمی از این میراث شفاهی نیز با او از بین می رود. این کتاب با ثبت قصه ها و اشعار به گویش تاتی و ارائه ترجمه فارسی، گامی حیاتی در حفظ این زبان برای نسل های آینده برداشته است. این مستندسازی نه تنها برای گویشوران تاتی زبان که به دنبال حفظ ریشه های خود هستند ارزشمند است، بلکه برای زبان شناسان و محققان نیز منبعی دست اول و موثق به شمار می رود.

اهمیت پژوهش های میدانی و جمع آوری مستقیم

این کتاب نتیجه پژوهش های میدانی دقیق و جمع آوری مستقیم اطلاعات از گویشوران محلی است. این روش، اصالت و دقت محتوای کتاب را تضمین می کند. در بسیاری از موارد، ادبیات شفاهی به دلیل عدم ثبت و تحریف در طول زمان، دچار تغییرات می شود. اما رویکرد لیلا رحمانی که با مصاحبه های عمیق و از طریق ارتباط مستقیم با مردم منطقه همراه بوده، به او اجازه داده تا نسخه های اصیل و بکر قصه ها و اشعار را گردآوری کند. این تعهد به جمع آوری میدانی، نه تنها به اعتبار علمی کتاب می افزاید، بلکه ارزش فرهنگی آن را نیز دوچندان می کند؛ چرا که صدای واقعی و بدون واسطه مردم را به گوش مخاطب می رساند.

ارزش برای نسل های آینده و میراث فرهنگی ایران

این اثر، ارزش ماندگاری برای نسل های آینده و میراث فرهنگی ایران دارد. در عصری که جهانی سازی و رسانه های فراگیر، زبان ها و فرهنگ های محلی را تهدید می کنند، آثاری همچون کتاب رحمانی به عنوان یادآوری مهمی از تنوع فرهنگی و زبانی ایران عمل می کنند. این کتاب می تواند به عنوان یک ابزار آموزشی و فرهنگی برای فرزندان و نوادگان گویشوران تاتی به کار رود تا با زبان مادری و ریشه های فرهنگی خود آشنا شوند و به آن افتخار کنند. همچنین، برای عموم مردم ایران، این کتاب فرصتی برای شناخت بخشی ناگفته و کمتر شناخته شده از فرهنگ غنی این سرزمین فراهم می کند.

جامعیت موضوعی کتاب

جامعیت موضوعی کتاب از دیگر نقاط قوت آن است. این اثر تنها به جمع آوری قصه ها و اشعار بسنده نکرده، بلکه به ابعاد مختلفی چون ادبیات، زبان شناسی و فولکلور پرداخته است. ترکیب این سه حوزه، کتاب را به منبعی ارزشمند برای محققان رشته های گوناگون تبدیل کرده است. از زبان شناسانی که به دنبال ریشه شناسی و ساختار زبان تاتی هستند تا مردم شناسانی که به باورها و آداب و رسوم مردم منطقه علاقه مندند و ادبیات شناسانی که به ادبیات شفاهی می پردازند، همگی می توانند از این کتاب بهره مند شوند. این جامعیت، ارزش پژوهشی و کاربردی اثر را به طور چشمگیری افزایش داده است.

نقاط قوت برجسته کتاب

کتاب «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان» از جهات مختلفی قابل تحسین است و دارای نقاط قوت برجسته ای است که آن را از سایر آثار مشابه متمایز می کند:

جامعیت و پوشش ابعاد مختلف فرهنگ تاتی

یکی از مهم ترین نقاط قوت کتاب، جامعیت و پوشش ابعاد مختلف فرهنگ تاتی است. این اثر صرفاً به گردآوری داستان ها و اشعار محدود نمی شود، بلکه ریشه های زبان تاتی را نیز مورد بررسی قرار می دهد و به فهم عمیق تر از بستر فرهنگی این گویش کمک می کند. پرداختن به جنبه های داستان، شعر و ریشه شناسی زبان در یک مجموعه واحد، این کتاب را به منبعی کامل و بی نظیر برای علاقه مندان به فرهنگ و زبان تاتی تبدیل کرده است. این رویکرد چندوجهی، به خواننده اجازه می دهد تا نه تنها با محتوای ادبی، بلکه با خاستگاه و تحولات زبانی و فرهنگی این منطقه نیز آشنا شود.

اصالت و دقت در جمع آوری مطالب به صورت میدانی

اصالت و دقت در جمع آوری مطالب به صورت میدانی از دیگر نقاط قوت بارز کتاب است. لیلا رحمانی با حضور مستقیم در منطقه و مصاحبه با گویشوران اصیل تاتی، توانسته است قصه ها و اشعار را با حفظ فرم و محتوای اصلی آن ها گردآوری کند. این روش نه تنها به اعتبار علمی کتاب می افزاید، بلکه تضمین می کند که روایت ها و اشعار، بدون واسطه و تحریف، به دست خواننده می رسند. این رویکرد پژوهشی، گامی مهم در حفظ میراث شفاهی است که اغلب در معرض خطر فراموشی یا دگرگونی قرار دارد. این اصالت، روح زندگی و فرهنگ مردم را در صفحات کتاب جاری می سازد.

تلاش ستودنی نویسنده برای حفظ میراث ناملموس

تعهد و تلاش ستودنی نویسنده برای حفظ میراث ناملموس، یکی از ارزشمندترین جنبه های این اثر است. در دنیایی که بسیاری از زبان ها و گویش های بومی در حال نابودی هستند، اقدام لیلا رحمانی برای ثبت و احیای زبان تاتی، شایسته تقدیر فراوان است. این کتاب، نتیجه سال ها دغدغه مندی، تحقیق و پشتکار نویسنده ای است که اهمیت حفظ هویت فرهنگی منطقه خود را به خوبی درک کرده است. این تلاش، نه تنها برای مردم تاکستان، بلکه برای تمامی دوستداران فرهنگ و زبان های کهن ایرانی الهام بخش است و نشان می دهد که با همت و اراده می توان در برابر امواج فراموشی ایستادگی کرد.

ارائه متن به گویش تاتی همراه با برگردان یا توضیحات فارسی

ارائه متن به گویش تاتی همراه با برگردان یا توضیحات فارسی، یک ویژگی بسیار مهم و کاربردی است که دسترسی به محتوای کتاب را برای طیف وسیعی از مخاطبان فراهم می کند. این رویکرد دوگانه، به گویشوران تاتی این امکان را می دهد که متن اصیل زبان مادری خود را مطالعه کنند، در حالی که علاقه مندان به زبان فارسی و پژوهشگران غیر تاتی زبان نیز می توانند با درک کامل، از محتوای غنی کتاب بهره مند شوند. این تصمیم هوشمندانه، نه تنها به افزایش مخاطبان کتاب کمک می کند، بلکه نقش آن را به عنوان یک ابزار آموزشی برای یادگیری و حفظ زبان تاتی نیز تقویت می نماید. این ویژگی نشان دهنده دقت نظر نویسنده به نیازهای متفاوت مخاطبان است.

نتیجه گیری: دعوتی به مطالعه و حفظ یک هویت ماندگار

کتاب «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان» به قلم لیلا رحمانی، بیش از یک مجموعه ادبی، یک سند تاریخی، زبانی و فرهنگی است. این اثر با همت و دغدغه والای نویسنده در راستای حفظ و اعتلای زبان تاتی و میراث شفاهی آن، گردآوری شده است. این کتاب نه تنها به عنوان یک مرجع ارزشمند برای پژوهشگران زبان شناسی، مردم شناسی و ادبیات فولکلوریک عمل می کند، بلکه پلی است میان نسل های امروز و دیروز، و فرصتی برای آشنایی با هویت غنی و دیرینه مردم تاکستان.

از دلایل برجسته ارزشمندی این کتاب می توان به پژوهش های میدانی دقیق، جامعیت در پوشش ابعاد مختلف فرهنگ تاتی (شامل داستان، شعر و ریشه شناسی زبان)، و تلاش ستودنی نویسنده برای جلوگیری از فراموشی یک زبان کهن ایرانی اشاره کرد. ارائه متن به گویش تاتی همراه با برگردان فارسی نیز، دسترسی و بهره مندی از این گنجینه را برای عموم مخاطبان میسر ساخته است.

در نهایت، این کتاب یادآوری مهمی است از این حقیقت که هر زبان و گویش، جهانی از فرهنگ و دانش را در خود نهفته دارد. لذا لزوم حمایت از آثاری که به حفظ زبان ها و فرهنگ های بومی می پردازند، امری حیاتی است. مطالعه «قصه ها و شعرهای عامیانه تاتی تاکستان» نه تنها لذت بخش و آموزنده است، بلکه دعوتی است برای شناخت عمیق تر با گویش تاتی و فولکلور غنی آن، و همچنین مشارکت در حفظ هویت های ماندگار و ریشه های فرهنگی این مرز و بوم. امید است این اثر، الهام بخش دیگر محققان و نویسندگان باشد تا به حفظ و مستندسازی دیگر گویش ها و فرهنگ های بومی ایران بپردازند.